...a oczy jej, ze skrzydeł motyli utkane

za mało we mnie jest słów, żeby opisać świat, w którym się teraz znajduję. wszystko co wokół, po krótkiej chwili kontemplacji ukazuje całą doskonałość w swojej nieskończoności. nagle wszystko pokazuje mi się nie jako byt charakteryzowany przez jakieś uwarunkowania społeczno - logiczne, a bardziej jako doskonała ciągłość następujących krótko po sobie, niekończoncych się zmian. nie potrafię tego lepiej określić, ale z drugiej strony nie mam nawet takiej potrzeby. zupełnie niecodziennie się dziś czuję. naładowany pozytywną energią spełnienia, ze świadomością harmonijnego jej przepływu przez całe ciało - podobnie się czuję, jak przed oczami rozpościera mi się widok delikatnych opuszczających kokony motyli w pierwsze letnie dni wiosny. sama świadomość tego, że lada chwilę wypełnią swoje wzorzaste skrzydła promieniami słońca i odfruną zdane na łaskę i niełaskę wiatru sprawia, że mój oddech staje się pełniejszy.