nyktynastia

wielu ludzi ma zabawny zwyczaj - otwierają się dopiero wtedy, gdy zapadnie zmrok. spowici w oparach przemielonego tysiącami oddechów alkoholu i fajek, okraszeni kawałkiem nocnego potu, rozpoczynają snuć opowieści o swoich czynach. uśmiechają się w ten czas tak jakby weselej, zapominają na chwilę o swoich codziennych koszmarach, czerpią energię z nocy.
zabawne jest to, że podobnie zachowują się niektóre gatunki kwiatów. u nich nazwa się to nyktynastią czy jakoś tak.

stoję okrakiem w umarłym lesie
nad porcelanowym drzewem
wylewam smutki, ciężkie żale
na plastikową ziemię
sprzedając przy tym
resztkę swego człowieczeństwa.

noc ze swoim bezchmurnym niebem jest magiczna. wielu potrafi to docenić i bez obaw oddaje się w jej objęcia.
to co za dnia wydaje się być odległe, nocą jest na wyciągnięcie ręki. oczywiście mam tu na myśli gwiazdy. złapałem już ich kilka nocą w dłonie. wydaje się to być dla wielu niemożliwe, ale jednak rzeczywistość jest bardziej zaskakująca niż mogłoby się to wydawać. oczywiście wymaga to ogromnej cierpliwości i odrobiny poświęcania i mimo, że nigdy nie uda nam się złapanej gwiazdy posiąść na zawsze; to jednak dla tych dosłownie kilku chwil warto się dla niej zmoczyć. nie bez kozery piszę o moczeniu, ponieważ aby móc złapać gwiazdę trzeba się zanurzyć w ciemnej toni wody.
i już.